Casa di mama

Deze zomer gaan we twee maanden op reis. We logeren in een ruime chalet, midden in de bossen. Om naar de supermarkt te gaan moet we naar het buitenland. Hoe gezellig is dat? Dat wordt talen oefenen!

Op wandelafstand is er een groot openluchtzwembad. Bovendien zijn er wel drie frituren in de buurt. De chalet is voorzien van alle comfort. Dus thuiswerk is dus geen probleem. De Hond mag ook mee. Het huisje heeft een hele mooie naam: Casa di mama.

Kleine paniek enkele weken geleden. Oké, het was naïef te denken dat ons huisje op tijd klaar zou zijn. Maar we zitten er toch maar mooi mee. Dus er zit maar één ding op: logeren bij mijn ouders.

Ik ben blijkbaar de enige die twee maandjes logeren bij mijn ouders volledig ziet zitten. “Di mama” is het stadium ‘ontkenning’ ondertussen voorbij. Nu zit ze in modus ‘vluchten’. Of is het toeval dat ze net tijdens onze eerste week op vakantie vertrekt out of the blue? Het Vriendje is in paniek: twee maanden geen playstation? Er is wel degelijk een tv op de kamer, schat. En de Papa? Die doet zoals altijd zijn eigen zin.

We kunnen ook logeren bij de Ex. Maar dat is zelfs voor ons te bizar. Nochtans heeft zijn logeerbed een TEMPUR (met r’tje) matras én het Vriendje mag ook meekomen. Klinkt verleidelijk nietwaar? Onze Katten zullen vast dol zijn op zijn kwaliteitsmatras.

Iedereen heeft medelijden met mij. De Baas kijkt nu al uit naar mijn dolkomische verhalen die ongetwijfeld volgen op ons verblijf. Een collega keek zo zielig, ik ging hem bijna een zakdoekje geven. Geen nood jongen, ik moet het overleven, jij hoeft het niet te doorstaan.

Uit de oude doos. Sweet memories! 

Wat kan er eigenlijk misgaan? Ik bekijk het positief. Het is daar echt mooi. Ik zie eindeloze zonnige avonden met de Mama op het terras. Mijmeren over het leven met een glas ‘wein dabei’. Het Vriendje en de Papa gezellig aan het discussiëren over wat mannen discussiëren. De Hondjes samen aan het chillen op het gras.

Van twee dingen ben ik wel zeker. De wijn, die zal nodig zijn. En eindeloos wordt de zomer zeker …

180 °: een tipje van de sluier

Een collega vroeg me wat ik toch met die 180° bedoelde, hij dacht dat ik iets zou bakken op 180° en dat ik daar iets over zou schrijven. Zou best kunnen want als ik iets zou bakken, is dat uiteraard wereldnieuws.

Mijn hartje brak, want het had met hem te maken of beter gezegd, met mijn werk. Wist hij veel dat de 180° inhield dat ik binnenkort afscheid zou nemen van mijn collega’s.

Ik doe al 11 jaar administratief werk. En lange tijd vond ik dat niet erg. Spannend was het niet maar ik kabbelde rustig voort. Maar ik werd onrustig. Toen ik na 10 jaar mijn job opzegde om een andere administratieve job aan te nemen, dacht ik dat die verandering me deugd zou doen. En dat was ook zo, toen alles nog nieuw en spannend was. Na enkele maanden besefte ik, dit is het echt niet wat ik mijn hele leven wil doen. Een knoop moest doorgehakt worden en dankzij mijn loopbaanbegeleider Bart, kwamen we al snel tot resultaat.

Na een grondige persoonlijkheidstest kwamen we tot de conclusie dat ik dezelfde persoonlijkheid heb als Barack Obama en Oprah Winfrey. Kortom ik zou voor niets minder gaan dan eerste vrouwelijke president van de US of A. Ik heb me toen onmiddellijk ingeschreven voor enkele cursussen, zodat ik toch al een beetje basiskennis zou bezitten als ik me zou presenteren in het Witte Huis. Helaas bleek al snel dat ik de Amerikaanse nationaliteit moet hebben om het te schoppen tot president, of een erg slechte kapper. Ik heb geen van beiden dus ik ga voor next best thing, copywriter en social media expert.

 

Hoe dat verhaal verder verloopt, lees je in een volgend blogje.

Doorsnee dag

05u30

Niet meer snoepen op het werk, dat is mijn goede voornemen deze ochtend. Ik voel me alsof ik een ballon heb ingeslikt, deels omdat ik al twee dagen wacht totdat ik ongesteld word en (groten)deels vanwege de dagelijkse koffiekoeken, koekjes, cakes. Het Vriendje vanmorgen even gezien en meteen op de hoogte gebracht van mijn voornemen.

07u00

Op het werk verkondig ik luidkeels dat ik niet meer ga snoepen. Echt never, nooit meer. Ik bespeur enkele sarcastische glimlachjes maar dan kennen ze de Dana nog niet. Dat is dan ook meteen het spannendste van de hele werkdag, doet ze het of doet ze het niet? Met enige trots kan ik melden dat ik helemaal niets heb gesnoept! Met mijn havermout, gekookt ei, 2 rijstwafels, 3 sneetjes brood, 2 mandarijntje, handvol radijzen (echt niet te vreten), 2 dadels, broodjes kip en gezonde (!) muffin (laatste twee trouwens buiten het werk), krijg ik mijn buik ook wel vol.

16u00

Ik spreek af met S in het shopping center. Nu ik er toch ben breng ik ook maar meteen mijn stofzuiger naar Van Den Borre. Die ligt al 2 jaar kapot te wezen in de garage, al die tijd ben ik te lui geweest om het ding mee te slepen naar het shopping center.  Maar mijn garantie vervalt in 2018, dus het werd stilaan tijd om daar gebruik van te maken. Gelukkig kwam het Vriendje net op tijd bij mij wonen zodat ik al die tijd zijn stofzuiger heb gebruikt. Met mijn stofzuiger onder de arm loopt ik gezwind richting Van den Borre. Mensen kijken raar naar mij, ik hou mijn hoofd recht en kijk met een blik van “nog nooit iemand met een stofzuiger door het shopping center zien lopen, of wat?”. Ik sta daar even aan te schuiven met die zware, lompe stofzuiger aan mijn arm. Als het mijn beurt is neemt de verkoopster de stofzuiger over en zet haar tussen enkele grote dozen helemaal achteraan. Mijn stofzuiger, waar ik zo vaak op vloek, lijkt zo klein, eenzaam en nietig. Ik vraag me af of ze het wel gaat redden in die grote kwade buitenwereld. Mijn hart bloedt een beetje, zie ik ze ooit terug?

16u15

Ik haal diep adem, verman mezelf en ga op zoek naar S. Juist op dat moment voel ik die overbekende pijn in mijn buik, zoals altijd lekker nice gepland op een moment dat ik het kan missen als kiespijn. Ik pop maar meteen een pilletje  vooraleer de pijn mijn avond helemaal verpest.

16u30

Eerst S haar brilletje ophalen. Cool ding, misschien ga ik eens een brilletje met gewone glazen aanschaffen, ik vind persoonlijk dat ik er wel mee sta. Zou de ziekenkas daar ook in tussenkomen? Het valt me op dat alle medewerkers een bril dragen en ik vraag me af of dat een must is om in een brillenwinkel te werken. Er hangen ook ongeveer 1000 spiegels en ik zie mezelf verschillende keren in profiel. Ik vind mijn profiel vreselijk. Veel vrouwen hebben, in mijn ogen, geen mooi profiel. Mannen wel, mannen met een krachtig profiel vind ik heel aantrekkelijk. Het Vriendje heeft een prachtig profiel.

Next stop, een paar kledingwinkels, ik zoek een nieuwe leren broek (allé ja iets dat daarvoor doorgaat). Eindelijk vinden we eentje met een hogere taille, ik vind dat ze lage tailles moeten verbieden. Ik trek er een losse, knalrode trui bij aan. Ik bekijk mezelf in de spiegel en zie dat het goed is, sexy ding dat ik ben, zolang ik maar recht in de spiegel kijk. S is het met mij eens en zodoende geef ik weer 50 € meer uit dan gepland, ooit moet ik daar mee stoppen.

18u00

We gaan nog iets lekkers eten (zie broodje kip). Wat verderop zit in de gang een dame die onwel is. Dat ze zich niet lekker voelt is snel duidelijk, nadat haar vriendin doodleuk met een zak kots in een doorzichtige (!) zak voorbij ons tafeltje loopt net op de moment dat we besteld hebben. Of ze het zakje ergens kon deponeren? Waren er geen kledingzaken genoeg waar ze dat kon vragen? Neen, juist in die ene eetgelegenheid ga je dan doodleuk met je zak kotst staan zwaaien. S werd zowat lijkbleek, nochtans zat zij er met haar rug naar toe. Ik heb de inhoud heel goed kunnen bestuderen. Ik vond het broodje niet zo goed smaken. Het arme mens hebben ze weggevoerd.

Ik pop nog een tweede pilletje. S vindt het maar verontrustend dat ik die dingen zo snel achter elkaar neem. Ik sta mezelf 1 keer per maand een dagje pillenverslaving toe, ik mag al niet meer snoepen, je moet een mens iets gunnen.

19u30

In mijn pyjama en met een kersenpitkussen op mijn ballon lig ik languit in de zetel. Ik lig daar wel lekker totdat er een grote vlinder door het huis begint te fladderen. Waar komt die nu weer vandaan? De kat is al verlekkerd aan het kijken en ik besluit het diertje te redden.  Verbeter de wereld, begin bij jezelf, al geldt mijn regel niet voor muggen, bromvliegen, wespen en teken. Tegenwoordig red ik zelf spinnen.

Helaas wil de vlinder niet braaf stilzitten totdat ik ze kan pakken. En een vliegend insect, blijft een vliegend insect, ook al is het een mooie vlinder.

Mijn “catch and release” is niet zo een groot succes en hulp kan ik niet verwachten, meneer ligt in de zetel mijn poging te filmen en me uit te lachen. Ik krijg bijna een hartaanval als de vlinder de mouw van mijn kamerjas invliegt. Na nog enkele heel elegante moves krijg ik de vlinder te pakken en schenk ik ze de vrijheid. Ik bekijk het filmpje en, helaas, het is grappig. Op film valt mijn profiel eigenlijk best wel mee.