Casa di mama

Deze zomer gaan we twee maanden op reis. We logeren in een ruime chalet, midden in de bossen. Om naar de supermarkt te gaan moet we naar het buitenland. Hoe gezellig is dat? Dat wordt talen oefenen!

Op wandelafstand is er een groot openluchtzwembad. Bovendien zijn er wel drie frituren in de buurt. De chalet is voorzien van alle comfort. Dus thuiswerk is dus geen probleem. De Hond mag ook mee. Het huisje heeft een hele mooie naam: Casa di mama.

Kleine paniek enkele weken geleden. Oké, het was naïef te denken dat ons huisje op tijd klaar zou zijn. Maar we zitten er toch maar mooi mee. Dus er zit maar één ding op: logeren bij mijn ouders.

Ik ben blijkbaar de enige die twee maandjes logeren bij mijn ouders volledig ziet zitten. “Di mama” is het stadium ‘ontkenning’ ondertussen voorbij. Nu zit ze in modus ‘vluchten’. Of is het toeval dat ze net tijdens onze eerste week op vakantie vertrekt out of the blue? Het Vriendje is in paniek: twee maanden geen playstation? Er is wel degelijk een tv op de kamer, schat. En de Papa? Die doet zoals altijd zijn eigen zin.

We kunnen ook logeren bij de Ex. Maar dat is zelfs voor ons te bizar. Nochtans heeft zijn logeerbed een TEMPUR (met r’tje) matras én het Vriendje mag ook meekomen. Klinkt verleidelijk nietwaar? Onze Katten zullen vast dol zijn op zijn kwaliteitsmatras.

Iedereen heeft medelijden met mij. De Baas kijkt nu al uit naar mijn dolkomische verhalen die ongetwijfeld volgen op ons verblijf. Een collega keek zo zielig, ik ging hem bijna een zakdoekje geven. Geen nood jongen, ik moet het overleven, jij hoeft het niet te doorstaan.

Uit de oude doos. Sweet memories! 

Wat kan er eigenlijk misgaan? Ik bekijk het positief. Het is daar echt mooi. Ik zie eindeloze zonnige avonden met de Mama op het terras. Mijmeren over het leven met een glas ‘wein dabei’. Het Vriendje en de Papa gezellig aan het discussiëren over wat mannen discussiëren. De Hondjes samen aan het chillen op het gras.

Van twee dingen ben ik wel zeker. De wijn, die zal nodig zijn. En eindeloos wordt de zomer zeker …

Nog 15 jaar

Het Nichtje is in de pubertijd, ik vind dat hilarisch!

Tot voor kort plaagde ze haar broer daarmee “gij zijt ne puber!” waarop hij dat uiteraard ontkende en er een ruzie ontstond die alleen broers en zussen kennen.

Het is al een tijdje geleden dat ze me voor het eerst ‘de blik’ gaf. ‘De blik’ uit zich in een beetje verrassend kijken (wat zeg jij nu?) met meteen daarop een meewarig blik (meen je dit nu?). Het volgende stadium is de OMG-blik, dan weet je dat je als tante al je geloofwaardigheid hebt verloren. Ik ben er bijna.

Toen ik haar een tijdje geleden vroeg wat zij van tattoos vond bij de iets oudere vrouw, 30+ dus, kreeg ik voor het eerst de verraste blik. Ze stelde nog enkele vragen maar uiteindelijk weet ik nog niet wat ze ervan vindt.

Vorige week overkwam het me weer. Ik kwam haar tegen op de avondmarkt waar ik net daarvoor een heel kleurrijk en cool vlinderhoesje voor mijn ‘nieuwe’ iPhone 6 had gekocht. Het ging ongeveer als volgt:

“Nichtje! Heb je al veel gekocht?”

“Nee, zelf nog niets om te eten.” (dat was in mijn tijd toch anders)

“Ik heb wel al iets gekocht!”, fier haalde ik mijn vlinderhoesje boven.

Ik kreeg de verrassende blik met daarop de meewarige blik (die ze deelde met haar vriendin):

“Dat hoesje gaat te groot zijn.” Onmiddellijk kwamen volgende vragen in mij op: hoe weet zij dat ik een iPhone 5 heb? Onthoudt die zulke dingen? Ze vindt het niet mooi! Ze denkt echt dat ik een beetje achterlijk ben.

“Ha nee, want ik heb vanaf morgen een iPhone 6”, zei ik net iets te luid en te enthousiast, “mooi hé!!”

Ik kreeg weer geen reactie, ze vond het echt niet mooi, een jaar geleden zou ze ook zo eentje willen hebben. We stonden daar wat ongemakkelijk en ik zei dat ze braaf moet zijn en geen dingen mocht doen die ik ook niet zou doen, wat nog genoeg mogelijkheden zou bieden. Ik besefte dat ik klonk als een saaie volwassene en voor ik nog rare dingen zou zeggen, zei ik gedag en liep weg.

Ik verwacht nu snel de OMG-blik te krijgen (met rollende ogen), vervolgens wacht ik geduldig op het moment dat we weer als gelijken aan tafel kunnen zitten … over een jaartje of 15.

Tennis

We hebben ons ingeschreven voor een nieuwe uitdaging samen met het Koppel, tennis. Ja, ik Dana, ik ga leren tennissen. Had je me dat enkele jaren geleden verteld, ik zou eens goed gelachen hebben. Maar het Koppel vond dat we iets samen moesten gaan doen en tennis kwam er uit als het meest doenbare, voor mij persoonlijk.

Buiten het occasioneel gebruik van mijn moeders tennisraket zo’n 25 jaar geleden, had ik nog nooit getennist. Gelukkig leefde het raket nog, dus die werd van onder het stof gehaald. Ik keek er niet bepaald naar uit, naar dat tennissen. Heb je al eens goed gekeken naar zo een tenniswedstrijd? Uren en uren en uren staan die daar op dat balletje te kloppen, kreunen van de inspanning. Ik word al moe als ik er nog maar naar kijk. Bovendien, tennis is een sport en van sport ga je zweten en krijg je spierpijn. Ik haat zweten en spierpijn. Maar ik gaf me op voor het goede doel. Het Vriendje wou dit graag doen en ook het Koppel stond te popelen.

Nu zijn de zomers in België of snikheet of nat. In beide gevallen verkies ik een mojito, al dan niet op een overdekt terras.

Mijn hart brak een beetje toen we het lidgeld betaalden onder het mom van “nu mogen we deze zomer zoveel tennissen als we willen”. Nu zijn de zomers in België of snikheet of nat. In beide gevallen verkies ik een mojito, al dan niet op een overdekt terras.

Ook mijn lichaam begon de onwil van mijn geest te volgen. Mijn duim, de rechtse, begon pijn te doen. Mijn been, het rechtse, begon pijn te doen. En zou mijn ietwat verminkte voet, de linkse, het wel uithouden? En wat moest ik in godsnaam aantrekken? En daar kwam de hoofdpijn, dit kwam nooit goed!

En daar gingen we dan, het vrouwelijke deel van het Koppel, kwam in volle tennistenue aangestapt. Ik stond daar op mijn versleten basketters, mijn joggingbroek die doorgaans dienst deed als zetelbroek en mijn sweater met reclameopdruk en een logo met paard. Een relikwie uit het verleden. Ook het Vriendje had zijn trainingsvest van een lang vervlogen karateverleden aan met een grote vlek isolatieschuim die er niet meer vanaf ging. We konden aan onze eerste les beginnen!

Eerlijk is eerlijk, de duim begon na een half uur verrekte pijn te doen. Mijn been en voet begonnen ook op te spelen. Ik begon te zweten en bovendien begon het te regenen. Het handvat van mijn tennisraket had zijn beste tijd gehad en mijn hand zag donkerblauw. Maar ik vond het leuk. Ik sloeg meer op de bal dan ernaast. Ik ben niet steendood op de grond gevallen. En ik heb maar twee keer moeten wegduiken nadat ik met de bal een aanslag op mezelf uitvoerde. Wie weet gaat dit de eerste echte sport zijn waarbij ik mezelf, en niet een paard, moet uitputten en waar ik echt mijn lidgeld uithaal! Dus niet zoals de manège, de zumba, de hiphoplessen, de fitness. Wie weet lukt het me echt.

 

 

Is this shit for real?

Met stijgende verbazing zag ik de reclame. Ergens hoopte ik dat het een grap was, maar helaas,  het is serieus. VI Poo “omdat prinsessen ook naar het groot toilet moeten” en we zouden niet willen dat prinsessen hun stront stinkt natuurlijk.

Wat is dan die VI Poo? Wel dat is een spuitbusje waarmee je een laagje chemische rommel spuit in het toilet zodat, als je behoeften erin vallen, er een lekker geur tevoorschijn komt.
Mijn haren gingen rechtop staan. Ik kan zoveel redenen bedenken waarom dit zo fout is. Ik dacht dat de grens wel bereikt was met geurend maandverband.
Ik probeer mij te herinneren wanneer er ooit iemand tegen mij zei “Dana, wat stink jij toch vandaag? Heb jij je regels misschien?”

Hoe verzinnen ze het toch? In deze verziekte wereld waarbij vooral vrouwen niet gewoon zichzelf mogen zijn. Als zichzelf mogen ruiken, als zichzelf er mogen uitzien, als zichzelf mogen gedragen. Ik vraag me af wie de bedenkers zijn van al die vrouwonvriendelijke producten. Volgens mij gaat dat ongeveer zo:

In de grote, luxueus ingerichte vergaderruimte zitten 6 mannen.
De man op kop van de tafel is duidelijk het alfa-mannetje, een idioot zelfzekere grijns, zijn buik puilt over zijn broek gelukkig houdt zijn veel te dure hemd de boel bij elkaar. Zijn fletse blonde haar ligt perfect en zijn gebleekte tanden blinken in zijn te bruine gezicht  “Nou, wat hadden jullie in gedachte om die onzekere wijfies nog wat onzekerder te maken?”
Het brainstormen begint meteen.
“We laten ze al make up en anti-rimpelcrème smeren, haren kleuren en verwijderen, geurtjes opdoen, veel blijft er niet over?”
“Dat dachten we vorig jaar ook en dan kwamen we met dat geurend maandverband, man man, wat een succes! Die vrouwen trappen ook overal in!”
Een vierde man zegt aarzelend “Misschien moeten we ons meer op de mannen richten? Die hebben ook wel een paar punten die kunnen verbeteren.”
Boe-geroep klinkt op “Zever toch zo niet! Mannen trekken zich dat niet aan, anders was die mannenmake-up in 2010 wel gelukt, dat was pas een blunder.”
Het alfa-mannetje wordt al ongeduldig “Komaan mannen! Waar zijn vrouwen nog onzeker over? Zo moeilijk kan dat niet zijn!”
Een jonge, gladde verkoper aan het andere eind van de tafel begint te gniffelen en zegt “Wel ik heb een nieuw lief en als die bij mij thuis komt, die gaat nooit kakken! Die loopt nog liever geconstipeerd dan dat ze eens goed naar het wc gaat. Het zou me niet verbazen dat ze zich schaamt voor de stank.”
“Ow ow! Dus vrouwen zijn onzeker over de geur van hun stront? En als ze dat nog niet zijn, dan zorgen we ervoor dat ze het wel worden! Dit gaat geld opleveren!”
Het alfa-mannetje wordt  nu helemaal enthousiast en laat prompt een scheetje.

 

Stoofpotje van drama

“De messen zijn bot aan het worden, ik ga die scherpen”, zei het Vriendje/de Kok enigszins geërgerd omdat ik mijn messen zo erbarmelijk behandel.

“Je doet maar”, reageerde ik.

Ik snapte de commotie zo niet. Vroeger, pré het Vriendje, haalde ik gewoon een nieuw mes in de winkel als een mes te bot werd.

Maar de Kok is een kok voor iets en heeft dus allerlei keukenspullen waar ik het bestaan nog niet eens van vermoedde. Dus ook zo’n handig klein messlijpdingetje. Als mijn vader vroeger zei dat hij de messen ging slijpen, ging hij naar zijn “kot” in de tuin waar een gigantisch slijpmachine stond om vervolgens met veel lawaai en vonken de messen te slijpen. Dat die messen daarna 1 cm korter waren geworden, dat was maar bijzaak.

Nee, ik ben allang blij dat de Kok zijn messlijpdingetje gewoon in de keukenla kwijt kan.

Enkele minuten later waren de botte messen weer zo scherp als voorheen. Het is toch net wat handiger als een mes goed snijdt. Wist je dat je ogen veel minder snel gaan tranen als je een ajuin met een scherp mes snijdt?

Omdat wij tegenwoordig met Hello Fresh werken, wegens te lui om zelf naar de winkel te gaan, voel ik mij verplicht om ook voor mezelf uitgebreid te koken, als het Vriendje niet thuis is. Want zelfs een sukkeltje in de keuken, zoals ik, kan deze recepten volgen. Jammer genoeg, voor mij, is er altijd een hoop snijwerk met die verse groenten.

Ik had alles netjes klaargezet, receptje erbij op mijn handige staander, ajuin in de aanslag en de rest van de groeten lagen netjes in de rij om ook gesneden te worden. Vol goede moed begon ik aan de ajuin, want die moest uiteraard eerst gesneden worden.

Maar omdat nu mijn messen lekker scherp zijn, werd het ajuin snijden a piece of cake … en a piece of mijn duim.

En daar stond ik, een stukje van 1 cm² hing te bengelen aan mijn duim. Het was zo snel gegaan dat mijn duim de eerste paar seconden niet eens bloedde.

“Toepje duim eraf,” stuurde ik het Vriendje, samen met een mooie foto van mijn duim met het reeds doorweekte verbandje erop. Ondertussen was ik rustig verder de rest van mijn groenten aan het snijden.

“Maar schat toch! Hoe doe je dat nu?”

“Met mijn te scherpe mes.”

“Ai ai, oppassen hé.” Hij komt toch altijd met goed advies dat Vriendje van mij.

“Te laat, ik haat koken.”

“Man man, wat een miserie.”

Zeg dat wel en ondertussen bleef die duim maar bloeden en liet ik vingerafdrukken na op mijn te snijden wortel. Maar de honger won het weer eens en ik vertikte het mijn stoofpotje te laten voor wat het is. Ik ging mij niet laten kennen!

“Ik ga dood.”

“Ben je onwel aan het worden?” hier moest ik toch eens bij glimlachen, ik ben wel wat anders gewoon dan een bloedende duim.

“Nee hoor, het gaat prima.”

“Dan is het goed, ik wil je niet bewusteloos op de grond zien liggen.” Schattig, aangezien hij niet eens thuis was.

Maar mijn zin voor drama was nog niet voorbij “Stoofpotje best lekker, ben mijn duim nog niet tegengekomen. Dat is voor jou morgen.”

“Eitsekak.”

Stiekem verweet ik het Vriendje voor dit drama. Want als hij er was geweest, had dit niet voorgevallen. Ik heb talloze malen tegen mezelf moeten zeggen “er zijn ergere dingen dan een toepje van de vinger snijden”. Kwestie van het hele gedoe wat te relativeren.

Toen ik het voorval enkele dagen later aan mijn Vriendin opbiechtte, dacht ze eerst dat ik haar in de maling aan het nemen was. “Jij? Ajuin sijden? Waar was het Vriendje dan?”

Vervolgens vroeg ze droogjes of dit een verdoken vorm voor aandacht was want die jongen die gaat je nooit meer alleen durven laten. Het zijn echte vrienden die je kennen.

Het lapje terug op mijn duim geplakt. Op de achtergrond mijn aanrecht nog vol spullen die ook nog in mijn stoofpotje moesten.

de handtas

nog even en ik ben dood
dood voor 40 minuten
of minder
of misschien voor altijd
dat zal ik niet geweten hebben

nog even zit ik hier te wachten
op de dood die geen echte dood is
de slaap die geen echte slaap is
het leven trekt aan me voorbij

die handtas vorige week
met korting, toch te duur
ik heb berouw
die handtas niet gekocht te hebben

met mijn kont bloot
gsm in de aanslag
spuit in de arm
‘send’

nu kan ik vredig gaan
en kan de handtas komen

De anonieme beller

“Anoniem”, ik had beter moeten weten, toch nam ik op. De laatste keer dat een anonieme beller me lastig viel, heb ik 3 weken mijn telefoon niet opgenomen telkens hij op mijn schermpje verscheen. Nu ja, zo anoniem was hij niet. Het was een gsm-operator die me weeral het goedkoopste tarief wou aansmeren en niet wou geloven dat ik thuis buiten moest gaan staan als ik via zijn provider belde. Iedere dag om stipt 14 uur, ging mijn telefoon over maar ik hield vol. Deze keer echter, liet ik me vangen. Het moment dat ik afnam dacht ik “Shit, opgenomen”.

“U spreekt met elektriciteitsmaatschappij Y, hebt u een minuutje?”

Ik vloek nog net niet hardop maar ik zie mogelijkheid om mijn gal eens te spuwen, mijn gedacht te zeggen over hun zogenaamde goede prijzen. Als het om plotse prijsstijgingen gaat, probeer ik altijd kalm te blijven. Dat lukt me nooit. Deze onrechtvaardigheid kan me ontzettend kwaad maken, deze dame had dus de pech mij aan de lijn te hebben. Ik stond in  modus “koppig”.

Mijn gal begon zich een weg naar boven te banen. Dat ik ooit klant was bij maatschappij Y, 8 jaar! Die gegevens moest ze toch in haar computer hebben staan?  Ja zeker! Hun prijzen bleven stijgen en dat lag niet aan mijn verbruik. Dat mijn huidige maatschappij X mij toen een tarief kon bieden van ocharme 10 euro minder, maar 10 euro is 10 euro.

Luid verkondig ik dat mijn factuur met 70 € gestegen is, of zij dit normaal vindt?

Ergens probeert ze er tussen te krijgen dat de stijgingen vooral van overheidswege komen maar het kan mij niet schelen, zij is de pispaal van de dag. Luid verkondig ik dat mijn factuur met 70 € gestegen is, of zij dit normaal vindt? Ik krijg het mens niet gek waardoor ik nog gefrustreerder word. Ik slinger naar haar hoofd dat het toch allemaal de moeite niet waard is voor een paar euro per maand minder, het blijft toch stijgen, gewoon zomaar. Maar ergens in mijn hoofd zit een stemmetje “ja maar Dana, al is het maar 10 euro is, dat is wel 120 euro per jaar, daar kan je al eens van gaan shoppen”.

Ze vraagt nog steeds beleefd, aaarggghhh, of we samen even alles kunnen bekijken. Want ze kan me iets aanbieden. Ze vraagt me of ik liever een scherpe prijs per jaar heb of een vaste prijs van 3 jaar? Dat hangt af hoeveel de prijs stijgt na dat eerste jaar, nietwaar? Ha! Daar had ze niet van terug! Ik geef haar nog een even een laatste sneer, dat ik aan het werk ben, om de rekeningen te kunnen betalen.

Ze belde me vanmorgen terug. Vanaf maart zitten we bij maatschappij Y, voor 10 € minder, laat die solden volgende winter maar komen!

 

De Verleiding

Hij ligt me aan te kijken al de hele dag,
hij is stil en dat mag.

Met zijn donkere ogen en zijn donker kleurtje,
zijn harde buitenkant, zachte binnenkant en lekker geurtje.

Hij is stil, misschien is hij verlegen?
Oh wat komt dit ongelegen.

Kriebels in mijn buik, met die zwoele blik,
een smachtend gevoel, terwijl ik mijn lippen lik.

Het wordt steeds moeilijker hem te weerstaan,
ik mag me niet laten gaan, want dan is er geen stoppen aan.

Ach, één keertje kan toch geen kwaad,
Nee niet doen! Maar het is te laat.

Het kwaad is geschied,
zijn nasmaak in mijn mond, die wil ik niet.

Het aan mijn geliefde vertellen, dat moet ik doen,
hij zal met me lachen en me vergeven met een zoen.

Het hem vertellen is een bevrijding,
de Chokotoff, de onweerstaanbare verleiding.

Dana’s plakboek

Ik had al wat materiaal bij elkaar geschreven toen mijn vriendin zei “waarom maak je geen blog?”. Ja, waarom niet? Ik ben toen op zoek gegaan naar een makkelijk medium om mijn teksten te plaatsen en zo was mijn eerste blog geboren “Plakboek van een relativerende dertiger”. Oorspronkelijk gingen mijn teksten vooral over mijn eigen leven, met een dikke knipoog. De geboorte van mijn blog viel samen met mijn verjaardag vorige zomer. Facebook en instagram volgden snel daarna.

Ondertussen zijn we 5 maanden verder en heb ik ontdekt dat ik af en toe meer wil en kan schrijven dan stukjes uit mijn eigen leven. Ik vond mijn blog te beperkt en niet overzichtelijk genoeg. Het werd dus tijd om naar een “grote-mensen-blog” op zoek te gaan. Omdat mijn nieuwe blog over meer zou gaan dan het relativeren van mijn alledaags leven, heb ik de naam veranderd naar “Dana’s plakboek”.

Verder dan een de EID-reader aansluiten of een bestand via de zoekopdracht terugvinden, reikt mijn IT kennis niet.

Een duidelijkere blog met meer keuzes bleek vooral een pak ingewikkelder maar na uren vloeken, zweten en weer vloeken kwam deze blog stilaan tot leven. Ik ben helemaal trots op mezelf! Verder dan een de EID-reader aansluiten of een bestand via de zoekopdracht terugvinden, reikt mijn IT kennis niet.

Wie graag mijn werk leest van mijn vorige blog, zet ik hierbij even de link: Plakboek van een relativerende dertiger

Het is altijd leuk om eens een reactie te krijgen van mijn lezers. Misschien een gedachte dat je wilt delen of een opmerking dat je wilt maken, ga vooral jullie gang!